ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό. Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν.

Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μου άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της. Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.

ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ (απόσπασμα)
Κώστας Καρυωτάκης (30/10/1896 – 21/07/1928)
Αναρτήθηκε από

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος30 Οκτωβρίου 2012 στις 8:52 π.μ.

    Πολύ τρυφερή ανάρτηση και ωραίο δέσιμο εικόνας κειμένου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Art, Beauty, Fun1 Νοεμβρίου 2012 στις 11:32 π.μ.

    Σ' ευχαριστώ Θαλασσοκράτορα. Αγαπώ τις συνθέσεις. Εικόνες, ήχους, λέξεις που αλληλοσυμπληρώνονται. Συναισθήματα που δαμάζουν τα ένστικτα και δαμάζονται από την λογική. Την τρικυμιώδη αρμονία των αισθήσεων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)